Wskaźnik BMI (Body Mass Index) jest jednym z najczęściej stosowanych wskaźników stanu odżywienia. Mówi o tym, czy masa ciała jest adekwatna do jego rozmiarów – dlatego wylicza się go przez podzielenie masy ciała w kilogramach przez podniesiony do kwadratu wzrost wyrażony w metrach. Uzyskane wartości odnosimy do norm:

normy BMI:

18,5–24,99 – norma

25,0–29,99 – nadwaga

30,0–34,99 – I stopień otyłości

35,0–39,99 – II stopień otyłości

≥ 40,0 – III stopień otyłości 

Warto zwrócić uwagę na to, że zakres normy jest bardzo szeroki i niekiedy możemy odnieść wrażenie, że przy wartościach granicznych wcale nie czulibyśmy się komfortowo w swoim ciele. Dlatego też nie należy traktować wyniku jako wyroczni. Niestety, ten zazwyczaj bardzo wygodny wskaźnik, nie zawsze jest odpowiedni do sprawdzenia, czy mamy nadwagę bądź niedowagę. 

BMI a dzieci 

W przypadku dzieci do 14 r.ż. interpretujemy go patrząc na siatki centylowe dla dzieci w odpowiednim przedziale wiekowym (są one aktualizowane co kilka lat). Wyliczone BMI odnajdujemy na wykresie, by móc ocenić, czy w danym wieku jest ono typowe, czy też odbiega od normy.

BMI a kobiety w ciąży 

BMI nie odczytujemy  dla kobiet w ciąży, których masa ciała naturalnie staje się wyższa niż oczekiwana dla danego wzrostu. W takiej sytuacji BMI pokazuje nam nadwagę, związaną jednak z tym, że organizm kobiety przebudowuje się na potrzeby rozwoju dziecka, porodu i karmienia, a ponadto „dodatkowa” masa ciała należy nie tylko do niej.

BMI sportowców

Także sportowcy mogą być zdziwieni uzyskiwanymi wartościami BMI. Z jednej strony kulturyści według tego wskaźnika okazują się „otyli”, podczas gdy zawartość tkanki tłuszczowej jest u nich niska w stosunku do masy mięśniowej. Wiele osób uprawiających sport zauważa wzrost masy ciała, ale jest on związany z rozbudową masy mięśniowej, która waży więcej niż tkanka tłuszczowa. Z drugiej – niektórzy lekkoatleci mogą mieć BMI wskazujące na niedowagę, jednak ich skład ciała jest różny od składu ciała osób niedożywionych w wyniku np. choroby.